Η διαφορετικότητα στη ζωή μας;;;;;

Καλησπέρα...

λίγο το καλοκαίρι, λίγο οι υποχρεώσεις... έχουμε καιρό να τα πούμε. Ελπίζω να σας βρίσκω όλους καλά και με γεμάτες μπαταρίες για τον χειμώνα που έρχεται...

Αφορμή για την συγκεκριμένη ανάρτηση είναι η Κιβωτός ΑμεΑ στον Άργιλο Κοζάνης. Αλήθεια, πόσοι γνωρίζετε για το συγκεκριμένο κέντρο; Όσοι δεν γνωρίζετε κάντε ένα κλικ  εδώ..

Τις τελευταίες μέρες επισκέπτομαι εθελοντικά το συγκεκριμένο κέντρο και συγκεκριμένα τον χώρο διημέρευσης ατόμων με αναπηρία. Φιλοξενούνται παιδιά με βαριές τα περισσότερα αναπηρίες όπως εγκεφαλική παράλυση, αυτισμός, βαριά νοητική υστέρηση, σύνδρομο Down.

Κάπου διάβασα πως...   Ως κοινωνία έχουμε την τάση να δυσανασχετούμε στην παρουσία του διαφορετικού. Όταν όμως το διαφορετικό ή το παράξενο γίνεται αναγνωρίσιμο, τότε οι προκαταλήψεις μας καταρρέουν και το αποδεχόμαστε, γεγονός που έχει ως άμεση συνέπεια τις ομαλές διαπροσωπικές σχέσεις. πηγή

Θα μπορούσα να πω ότι το παραπάνω σχόλιο περιγράφει με δυο λέξεις όσα θέλω να πω με την συγκεκριμένη ανάρτηση...

Αλήθεια, πόσοι από εμάς γνωρίζουμε τι είδους προβλήματα αντιμετωπίζουν τα άτομα με τις συγκεκριμένες αναπηρίες; Πόσοι από εμάς γνωρίζουμε τις ανάγκες τους;

Πόσο έτοιμοι είμαστε να επικοινωνήσουμε (και αναφέρομαι από ένα απλό χάδι, χαιρετισμό μέχρι διάλογο) με ένα παιδί με αναπηρία όταν για οποιονδήποτε λόγο βρεθεί δίπλα μας; Φυσικά δεν εννοώ να σταθεί στο δρόμο δίπλα μας αλλά όταν το συναντήσουμε με κάποιον οικείο του που γνωρίζουμε, όταν έρθει στο μαγαζί ή στην υπηρεσία που εργαζόμαστε, όταν τελοσπάντων για οποιονδήποτε λόγο συναναστραφούμε μαζί του. Θα απευθυνθούμε και στον ίδιο ή θα αγνοήσουμε την παρουσία του;

Αν θέλετε την γνώμη μου, ειδικά όταν το πρόβλημα δεν μας αφορά, θα επιλέξουμε τον δεύτερο τρόπο αντίδρασης. Λογικό, όταν αγνοούμε την φύση των συγκεκριμένων προβλημάτων, όταν σαν κοινωνία είμαστε ελάχιστα ενημερωμένοι σε σχέση με κάθε είδους αναπηρία.

 Γνωρίζουμε ότι:; π.χ.

• όλα αυτά τα παιδιά έχουν περισσότερο από τον καθένα ανάγκη της προσοχής μας; 
• ότι τα παιδιά με αυτισμό έχουν μεγάλη δυσκολία στο να διαχειριστούν τις διαπροσωπικές σχέσεις και ανάγκη από σωματική επαφή;
• Ότι μπορεί να μην μιλάνε αλλά έχουν αναπτύξει άλλους μηχανισμούς προκειμένου να στέλνουν τα μηνύματα που θέλουν, αρκεί να τα παρατηρήσουμε...;

Τελικά, αυτό που θέλω να πω είναι πως οφείλουμε ως πολίτες μιας κοινωνίας, όπου και το διαφορετικό είναι μέρος της, να ενημερωνόμαστε, να μην φοβόμαστε ή δυσανασχετούμε, να διευκολύνουμε όταν το απαιτούν οι περιστάσεις την ζωή κάποιων ανθρώπων... θα μπορούσαμε να ήμασταν εμείς στη θέση τους...

Θα υπάρξει ελπίζω και συνέχεια... μέχρι τότε ας αφιερώσουμε λίγο από τον χρόνο μας ώστε να αναλογιστούμε όσα προαναφέρθηκαν και να σκεφτούμε αν μπορεί ο καθένας να κάνει κάτι για αυτό...αρχίζοντας από τον εαυτό του...

Σας βάρυνα;;;

Είναι απαραίτητο όμως, δε συμφωνείτε;

Φ.Β.